Tijdens het teamoverleg wordt het rooster van de komende weken besproken. Jennifer ziet er tegenop, zeker in de zomer.
Teamoverleg op een warme zomerdag. Weinig bijzonders en alles loopt redelijk op rolletjes dus we komen al vrij snel bij het laatste item: het rooster voor de komende weken. Ik zie er ieder teamoverleg tegenop, in de zomer nog ietsje meer dan in de winter.
Vakanties moeten ingevuld, diensten geruild en gaten opgevuld. Sommige teamleden werken deze zomer 7, 8 of soms wel 12 diensten achter elkaar. Ik ben sinds mijn burn-out van een paar jaar geleden scherp op mijn grenzen, maar draai nog steeds meer diensten dan ik eigenlijk zou willen.
Een van de belangrijkste oorzaken van dit probleem is een hervorming van de zorg in 2015. Verzorgingshuizen werden gesloten, mensen moesten langer thuis blijven wonen. De bedoeling van deze hervorming was dat de zorg efficiënter zou gaan werken maar in de praktijk schieten ze dus gaten in ons rooster.
Daarnaast word er gewerkt met de zogenaamde zorgplafonds. Dat betekent dat sommige organisaties geen cliënten meer aannemen zodra dat plafond bereikt is. De cliënten moeten wel ergens heen en worden dus opgepakt door organisaties zonder een dergelijk plafond, zoals Buurtzorg.
Eigenlijk doen we ons deze druk zelf aan. We voelen ons verantwoordelijk voor de cliënten en daarmee willen we een probleem oplossen dat buiten onze macht ligt. De werkdruk die dat oplevert geeft vervolgens weer uitval, wat de werkdruk bij de niet-zieken weer doet oplopen. En zo lopen we met elkaar al een hele tijd in een ziekmakende vicieuze cirkel.
Maar… we doen het ook elkaar aan. Het lijkt een prestigezaak te zijn om zoveel mogelijk uren te werken. Want het is fijn om te helpen, het is fijn om iets voor het team op te lossen en die collega die kiest om het niet te doen, die is eigenlijk gewoon heel egocentrisch, toch? We hebben inderdaad een aantal uur in ons contract afgesproken, maar in de zorg is dat nu eenmaal fictief, toch?
Met dit gedrag faciliteren we een probleem en blijft het dus bestaan. Maar een gezond team zorgt ook voor elkaar, dus voor een gezonde balans. Je hebt niet voor niets gekozen voor een bepaald aantal uur en die ene dienst extra zal je echt niet nekken. Maar die vierde en die vijfde zal dat op een gegeven moment wel doen. Als je dan inderdaad omvalt, dan kun je voor helemaal niemand meer zorgen.
Zolang we dit probleem blijven oplossen buiten het zicht van de maatschappij, blijft het bestaan. We lossen het immers altijd wel weer op, want ons zorghart is groter dan ons ego.
Ik klap mijn laptop dicht en ga naar huis. Voor de komende weken is het weer opgelost. We gaan allemaal weer even een stapje harder dan we zouden willen.
Niet alleen in uren maar ook in tijd, we doen alles steeds vlugger en sneller. Er zijn collega’s die er trots op zijn 2 patienten in een kwartier gewassen, bed verschoont, medicatie gegeven en aan het ontbijt te hebben ..